sobota, 28 czerwca 2014

"WAYWARD PINES. SZUM" BLAKE CROUCH

Coraz częściej zdarza mi się myśleć, że literatura jest eklektyczna. To kompilacja gatunków, tematów, łącząca w sobie treści z rożnych stylów i epok, zawierająca elementy wielokrotnie powielane i rozmiksowane przez istniejącą mnogość autorów. Prościej ; literatura to odgrzewany kotlet, gdzie wszystko już zostało powiedziane. 

Nie chcę oczywiście generalizować, bo cały czas mam przyjemność obcować z książkami, które oczarowują mnie świeżością, nowatorstwem i pasją. Pewnie dlatego nadal mogę podać sporo przykładów zaprzeczających tezie, że wszystko już zostało napisane. 

Niestety książka "Wayward Pines. Szum" nie jest dziełem innowacyjnym i odkrywczym, niemniej jednak lektura powieści dała mi sporo przyjemności i obudziła we mnie emocje, których nie potrafię do końca zdefiniować. 

Na okładcę książki widzimy rekomendację Bartosza Węglarczyka. "Twin Peaks zmienia nazwę na Wayward Pines. Czekałem na kogoś, kto przytuli osamotnionych fanów przedziwnego serialu Lyncha."  I właściwie to powinno wystarczyć mi jako przestroga, by nie sięgać po tę książkę. NIE TRAWIĘ LYNCHA. Jednak zajrzałam pod okładkę. 

Agent federalny Ethan Burke udaje się z misją specjalną do sennego, malowniczego miasteczka Wayward Pines w stanie Idaho. Niestety, w jego samochód uderza ciężarówka. Burke traci przytomność i budzi się w miejskim szpitalu. Wszystko, co dzieje się później, to istna paranoja. Etan Burke będzie miał do wykonania misję życia - czy jej podoła?

Nie do końca potrafię określić, jakie były moje uczucia po lekturze. Nie wiem również co takiego jest w tej książce. Jej czytaniu towarzyszyły osobliwe emocje, które paradoksalnie nigdy wcześniej się nie przytrafiły. Nie potrafię ich trafnie zdefiniować. Być może dlatego "Wayward Pines" różni się nieco od odgrzewanych kotletów, powielających te same schematy?

Mieszanina strachu, zdziwienia i rozgoryczenia, ale także nadzieja na dobre zakończenie i trzymanie kciuków za bohatera. Pojawiło się również obrzydzenie, bo miasteczko pulsowało dziwnym rodzajem paskudztwa i brzydoty, które pomimo zewnętrznego piękna krążyło ulicami Wayward Pines niczym czarna krew w żyłach potwora. 

Przerażająca pustka, brak pomocy, jakaś koszmarna zmowa milczenia, odczuwanie bezsilności i zagubienia bohatera oraz chęci jego walki o przetrwanie. Wachlarz emocji. Małomiasteczkowy klimat, gdzie każdy wie coś, czego nie jest świadomy przybysz z zewnątrz. To okropne i przerażające. Zostajesz wrzucony w świat, który chce Cię pożreć, w którym nie masz wsparcia, a jedyne na co możesz liczyć to Twoja własna intuicja. To gra? Zabawa? Czy jakiś koszmarny sen z którego nie możesz się obudzić?  Ethan Burke został postawiony w takiej właśnie sytuacji. 


Dziwne. Z jednej strony książka nie zachwyciła mnie aż tak, by dyskutować o niej i wspominać miesiącami. Z drugiej zaś nie mogłam się od niej oderwać. Chciałam ją czytać,chciałam poznać jej zakończenie. 

Wayward Pines wciągnęło mnie jak Ethana Burka. Nie uciekłam. A Ty?

16 komentarzy:

  1. Słyszałam wiele pozytywnych opinii na temat tej książki. A sama, szczerze, z ogromną chęcią bym ją przeczytała. Lubię takie mroczne klimaty w powieściach:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo mi się okładka podoba. Taka klimatyczna.

    OdpowiedzUsuń
  3. Aż mam chęć na tę książkę, ciekawe czy mi by się spodobała ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Chyba jednak w tej chwili nie mam ochoty na taką historię.

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie wiem. Mam mieszane uczucia. Raczej nie przekonuje mnie tematyka tej książki, dlatego nie będę się zmuszać.

    OdpowiedzUsuń
  6. Intryguje mnie klimat tej książki, który zapowiada już okładka. Dałabym jej szansę.

    OdpowiedzUsuń
  7. Podobają mi się twoje recenzje.

    OdpowiedzUsuń
  8. Tematyka wydaje się być ciekawa, podobają mi się książki utrzymane w takim mrocznym nastroju - przemawiają do mnie. Może gdybym miała okazję na zapoznanie się z nią, to bym przeczytała.

    OdpowiedzUsuń
  9. Zaczęłaś wpis od ciekawych rozważań :) Wrażenie "odgrzewanego kotleta" jest szczególnie silne, gdy masz jeden ulubiony gatunek, który często czytasz (np. kryminał), wtedy zauważasz mody na pewne motywy itd. Ale mimo to trafiają się perełki, a utalentowany pisarz potrafi nawet z oklepanego pomysłu zrobić coś wyjątkowego. A do samej książki nie jestem przekonana.

    OdpowiedzUsuń
  10. Zdecydowanie nie dla mnie. Książka wydaje się wtórna.

    OdpowiedzUsuń
  11. „Pojawiło się również obrzydzenie, bo miasteczko pulsowało dziwnym rodzajem paskudztwa i brzydoty, które pomimo zewnętrznego piękna krążyło ulicami (...)” - jakbym czytała o kraju aktualnego zamieszkania, przereklamowanym i obfitującym w różnorodne plugastwa. Dziękuję za opinię o książce, rozejrzę się na tym blogu za czymś bardziej pozytynym. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  12. Świetne to porównanie z kotletem, haha! Mnie jakoś ta pozycja nie zaintrygowała, choć jeśli na nią wpadnę, z chęcią przygarnę. :)
    shelf-of-books.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  13. Jestem ciekawa, jakie byłyby moje odczucia po tej książce :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Więc jednak schemat? Kurczę, czy dziś się da pisać nowatorsko? Tak czy inaczej po książkę chętnie sięgną, bo a nuż klimat przypadnie mi do gustu. :)

    OdpowiedzUsuń
  15. A ja jestem zainteresowana, mocno! Twin Peaks ledwo co pamiętam, ale ta książka zdecydowanie ma w sobie coś, co przykuło moją uwagę. Poszukam. Dzięki :)

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, również te negatywne - często dają do myślenia :)
Spam usuwam. Podawanie adresu swojego bloga w każdym komentarzu nie jest fajne - szybciej zajrzę do Ciebie, jeżeli treść komentarza mnie zainteresuje/zaintryguje/pobudzi do refleksji, niż wtedy, gdy będziesz wklejał/wklejała linki :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...